Rob Stikkelbroeck
Verslaggever regio Sittard-Geleen
29-06-2025, 18:45
Voor fans kan Mississippi niet vaak genoeg gezongen worden.
Vijftig jaar na de wereldhit Mississippi en veertig jaar na het einde van de band Pussycat, houdt een fanclub de herinnering nog altijd levend.
In Amstenrade voerde zondag 29 juni 2025 nostalgie de boventoon tijdens de waarschijnlijk laatste bijeenkomst.
For fans, Mississippi cannot be sung often enough.
Fifty years after the world hit Mississippi and forty years after the end of the band Pussycat, a fan club still keeps the memory alive.
In Amstenrade, nostalgia prevailed on Sunday 29 June 2025 during what was probably the last meeting.
Voor fans van Pussycat kan Mississippi niet vaak genoeg gezongen worden: ‘Maar op een gegeven moment is het mooi geweest’
Amstenrade Vijftig jaar na de wereldhit Mississippi en veertig jaar na het einde van de band Pussycat, houdt een fanclub de herinnering nog altijd levend. In Amstenrade voerde zondag nostalgie de boventoon tijdens de – waarschijnlijk laatste – bijeenkomst.
Natuurlijk, Mississippi. Zodra de eerste tonen van de steelgitaar klinken, verschijnt een glimlach om de mond van de meeste aanwezigen in café Jan van Cep in Amstenrade. Waar anders dan hier, waar nostalgie de inrichting kleurt, moest de fanclubdag worden gehouden van één van Limburgs succesvolste bands.
Zusjes
Het verhaal van Pussycat is welbekend. De band werd begin jaren zeventig geformeerd met als middelpunt de drie zingende zusjes Veldpaus uit Brunssum. In 1975 werd Mississippi uitgebracht, dat in vijftien landen op de eerste plaats van hitlijsten terechtkwam. In Engeland werd het zelfs de eerste nummer-1 hit van Nederlandse bodem.
Na het gigantische succes volgden nog enkele goed scorende singles, maar in 1985 was de koek op. In latere jaren staan Toni, Marianne en Betty nog wel eens samen op het podium, maar een heuse reünie komt er niet van. Wel is Mississippi opgenomen in het collectieve muzikale geheugen van Nederland.
Om dat geheugen een handje te helpen, schreef Lou Willé, gitarist en ex-man van frontvrouw Toni, enkele jaren geleden een boek over de succesjaren van de band die hij mede oprichtte. Na een Duitse versie is sinds kort ook een Engelse vertaling verschenen. Trots overhandigt Willé de eerste exemplaren in het café.
Besef
„Weet je, dit soort bijeenkomsten hoeft voor mij eigenlijk niet”, zegt Willé in alle eerlijkheid. „Marianne (Veldpaus, red.) haalde me over. Nu ik hier ben, vind ik het toch wel heel leuk. Sommige mensen hebben uren gereisd om naar Amstenrade te komen. Er zit nog steeds leven in het hele Pussycat-gebeuren. Toen wij succes hadden, zat je op een trein die alsmaar doordenderde. Pas jaren later kwam het besef dat we iets unieks hebben gedaan, als Limburgse band.”
Jan van Cep stiefelt intussen door de zaak die hij vorig jaar aan zoon Pieter overdeed. De krasse zeventiger stond regelmatig op het podium met Pussycat. „Ze kwamen in het begin vaak in het café, ze kwamen tenslotte uit de buurt. En de eerste fanclubdag werd hier 25 jaar geleden gehouden. Mooi dat ze zijn gekomen. Ook manager Eddie Hilberts, een icoon. Dat zijn allemaal mooie herinneringen.”
Nu ik hier ben, vind ik het toch wel heel leuk. Sommige mensen hebben uren gereisd om naar Amstenrade te komen
Lou Willé
Gitarist en mede-oprichter Pussycat
Aan een tafeltje staan Ferdinand Klotz en zijn vrouw. Vanaf het station in Nuth zijn ze naar Amstenrade gelopen. „We komen uit Uden, Brabant”, zegt Klotz die een neef blijkt te zijn van de zusjes Veldpaus. „Daar werd toch wel met trots over gesproken binnen de familie. Ik heb ze sinds het begin gevolgd. Ze zongen ook vaak bij ons in de buurt en ook nu gaan we nog regelmatig op bezoek bij Marianne. Zeker nu dit de laatste keer is, wilden we erbij zijn.”
Roestig
En dan start de muziek in. De zang klinkt een beetje roestig, maar als de stem van Marianne is opgewarmd, komen de golvende tonen van Mississippi automatisch door de microfoon. Mede gedragen door het meewiegende publiek.
De laatste keer. Vooral Marianne vindt het wel mooi geweest. „Er komt wel een stukje emotie bij kijken hoor. Gisteren was de sterfdag van Betty (middelste van de drie zussen Veldpaus die vorig jaar overleed, red.). Toevallig op de dag van de crematie van Theo (Coumans, drummer in de succesjaren, overleed twee weken geleden, red.). Voor Toni hoeft dit ook niet. Zelf vind ik zo’n dag altijd wel leuk, maar op een gegeven moment is het mooi geweest.”
Dat pikken Pia en haar man Pea Hemsen nog maar mooi even mee. Het echtpaar blijkt uit Denemarken te komen en maakt een rondreis door de omgeving en zagen de aankondiging van de fanclub op Facebook. Met een beetje geschuif in de planning, konden ze een bezoekje brengen aan Amstenrade. Het blijken grote Pussycatfans te zijn. „Al vanaf de beginperiode”, zegt Pia. „Ik kan het niet uitleggen, maar de muziek raakt je in het hart. Die samenzang en dan met de instrumenten erbij. ” Pea knikt instemmend en vat het krachtig samen: „Er zit gewoon veel muziek in.”
Met dank aan De Limburger
For fans of Pussycat, Mississippi cannot be sung often enough: ‘But at some point it’s enough’
Fifty years after the world hit Mississippi and forty years after the end of the band Pussycat, a fan club still keeps the memory alive. In Amstenrade, nostalgia prevailed during the – probably last – meeting on Sunday.
Of course, Mississippi. As soon as the first notes of the steel guitar sound, a smile appears on the lips of most of those present in café Jan van Cep in Amstenrade. Where else than here, where nostalgia colors the interior, the fan club day of one of Limburg’s most successful bands had to be held.
Sisters
The story of Pussycat is well known. The band was formed in the early seventies with the three singing sisters Veldpaus from Brunssum as the centerpiece. In 1975 Mississippi was released, which reached number one in the charts in fifteen countries. In England it even became the first number 1 hit from Dutch soil.
After the gigantic success, a few more high-scoring singles followed, but in 1985 the cake was over. In later years, Toni, Marianne and Betty are sometimes on stage together, but a real reunion does not happen. However, Mississippi has been included in the collective musical memory of the Netherlands.
To give that memory a helping hand, Lou Willé, guitarist and ex-husband of frontwoman Toni, wrote a book a few years ago about the success years of the band he co-founded. After a German version, an English translation has recently been published. Willé proudly hands over the first copies in the café.
Awareness
“You know, I don’t really need these kinds of meetings,” Willé says in all honesty. “Marianne (Field Pope, ed.) persuaded me. Now that I’m here, I really like it. Some people have traveled for hours to get to Amstenrade. There is still life in the whole Pussycat thing. When we were successful, you were on a train that kept on thundering. It wasn’t until years later that we realized that we had done something unique, as a Limburg band.”
In the meantime, Jan van Cep is sneaking through the business he handed over to son Pieter last year. The scratchy seventy-something was regularly on stage with Pussycat. “In the beginning, they often came to the café, after all, they came from the neighborhood. And the first fan club day was held here 25 years ago. Nice that they came. Also manager Eddie Hilberts, an icon. Those are all great memories.”
Now that I’m here, I really like it. Some people have traveled for hours to get to Amstenrade
Lou Willé
Guitarist and co-founder Pussycat
Ferdinand Klotz and his wife are standing at a table. From the station in Nuth they walked to Amstenrade. “We come from Uden, Brabant,” says Klotz, who turns out to be a cousin of the Veldpaus sisters. “That was talked about with pride within the family. I have followed them since the beginning. They also often sang in our neighborhood and even now we regularly visit Marianne. Especially now that this is the last time, we wanted to be there.”
Rusty
And then the music starts. The vocals sound a bit rusty, but when Marianne’s voice is warmed up, the undulating tones of Mississippi automatically come through the microphone. Partly carried by the swaying audience.
The last time. Marianne in particular thinks it’s enough. “There is a bit of emotion involved. Yesterday was the anniversary of Betty’s death (middle of the three Veldpaus sisters who died last year, ed.). Coincidentally, on the day of Theo’s cremation (Coumans, drummer in the successful years, died two weeks ago, ed.). Toni doesn’t have to do this either. Personally, I always like a day like that, but at some point it’s enough.”
Pia and her husband Pea Hemsen just pick up on that. The couple turns out to be from Denmark and is making a tour of the area and saw the announcement of the fan club on Facebook. With a little shuffling in the planning, they were able to visit Amstenrade. They turn out to be big Pussycat fans. “From the very beginning,” says Pia. “I can’t explain it, but the music touches you in the heart. That harmony singing and then with the instruments. Pea nods in agreement and sums it up powerfully: “There’s just a lot of music in it.”
Thanks to De Limburger
